rozdzial 07 (91)
141 07 (10)
rozdzial 07 (286)
rozdzial 07 (268)
rozdzial 07 (162)
rozdzial 07 (228)
rozdzial 07 (153)
rozdzial 07 (230)
rozdzial 07 (101)
rozdzial 07 (267)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tym razem jednak czu³em siê jakoœ wzmocniony i atakowa³em wiedz¹c, ¿e siê przebijê.Dokona³em tego i pozosta³ ju¿ tylko jeden krótki ³uk.Te ostatnie trzy kroki mog¹ byæ najtrudniejsze.To tak, jakby Wzorzec pozna³ id¹cego tak dobrze, ¿e nie chce go wypuœciæ.Walczy³em z nim, a kostki bola³y mnie jak pod koniec biegu.Dwa kroki.Trzeci.Koniec.Stojê nieruchomo.Dyszê i dr¿ê.Spokój.Zniknê³y wy³adowania.Zniknê³y iskry.Jeœli to nie zmy³o rezonansów b³êkitnych kamieni, to nie wiem, co mog³oby tego dokonaæ.A teraz.raczej za chwilê.mogê siê udaæ gdzie zechcê.Z tego miejsca, w tej chwili wszechmocy, mogê nakazaæ Wzorcowi, by przetransportowa³ mnie dok¹dkolwiek, a on spe³ni mój rozkaz.Szkoda marnowaæ tak¹ szansê, ¿eby - powiedzmy - zaoszczêdziæ sobie wchodzenia po spiralnych schodach i drogi do pokoju.Nie.Mia³em inne plany.Za chwilê.Poprawi³em ubranie, przeczesa³em palcami w³osy, sprawdzi³em broñ i ukryty Atut, odczeka³em, by przycich³ dudni¹cy puls.Luke odniós³ swe rany w bitwie pod Twierdz¹ Czterech Œwiatów, walcz¹c z by³ym przyjacielem i sprzymierzeñcem Daltem, najemnikiem i synem Desacratrix.Dalt nie interesowa³ mnie, chyba ¿e jako potencjalna przeszkoda, poniewa¿ teraz podobno pracowa³ dla w³adcy Twierdzy.Ale nawet uwzglêdniaj¹c ró¿nicê czasu, pewnie zreszt¹ niewielk¹, widzia³em go wkrótce po walce z Lukiem.A to dowodzi³o, ¿e przebywa³ w Twierdzy, kiedy dotar³em do niego przez Atut.W porz¹dku.Spróbowa³em je przywo³aæ: moje wspomnienie komnaty, w której zobaczy³em Dalta.By³o niezbyt dok³adne.Jakie jest minimum danych, wymagane przez Wzorzec, by zadzia³aæ? Wyobrazi³em sobie fakturê kamiennej œciany, kszta³t niewielkiego okna, skrawek wytartego gobelinu, sitowie rozrzucone na pod³odze; kiedy Dalt siê przesun¹³, za jego plecami pojawi³a siê niska ³awa i sto³ek, nad nimi pêkniêcie na œcianie.i kawa³ek pajêczyny.Uformowa³em obraz mo¿liwie precyzyjnie.I zapragn¹³em siê tam przenieœæ.Chcia³em byæ w tym miejscu.I by³em.Odwróci³em siê szybko z d³oni¹ na rêkojeœci miecza, ale by³em w komnacie sam.Dostrzeg³em ³Ã³¿ko, broñ na œcianie, ma³e biurko i kufer.¯adna z tych rzeczy nie mieœci³a siê w polu widzenia, kiedy po raz pierwszy przelotnie zobaczy³em ten pokój.Œwiat³o dnia pada³o przez ma³e okienko.Stan¹³em przy jedynych drzwiach i d³ugo nas³uchiwa³em.Panowa³a cisza.Uchyli³em je odrobinê - otwiera³y siê w lewo - i wyjrza³em na d³ugi, pusty korytarz.Pchn¹³em drzwi dalej.Na wprost by³y schody w dó³.Po lewej œlepy mur.Wyszed³em i zamkn¹³em drzwi.Pójœæ w dó³ czy na prawo? Po obu stronach korytarza by³y okna, wiêc przysun¹³em siê do najbli¿szego - po prawej - i wyjrza³em.Przekona³em siê, ¿e jestem niedaleko rogu prostok¹tnego dziedziñca.Naprzeciw i z obu stron sta³y po³¹czone budynki.Pozostawa³o wolne wyjœcie jedynie po prawej stronie, dalej ode mnie.Zdawa³o siê, ¿e prowadzi na drugi dziedziniec, gdzie nad dachami wyrasta³a jakaœ bardzo wielka budowla.Dostrzeg³em mo¿e z dziesiêciu ¿o³nierzy ustawionych przy wejœciach, ale nie sprawiali wra¿enia wartowników.To znaczy, zajmowali siê czyszczeniem i reperacj¹ sprzêtu.Dwaj byli mocno obanda¿owani.Mimo to, wiêkszoœæ mog³aby szybko stan¹æ w gotowoœci.Na drugim koñcu dziedziñca le¿a³y jakieœ dziwaczne szcz¹tki.Wygl¹da³y jak po³amany latawiec i coœ mi przypomina³y.Postanowi³em ruszyæ korytarzem.Uzna³em, ¿e w ten sposób dojdê do budynków po przeciwnej stronie i prawdopodobnie bêdê móg³ zajrzeæ na nastêpny dziedziniec.Wolno ruszy³em naprzód, uwa¿aj¹c na wszelkie podejrzane dŸwiêki.W ca³kowitej ciszy dotar³em a¿ do rogu i przystan¹³em, nas³uchuj¹c czujnie.Niczego nie us³ysza³em, wiêc zrobi³em krok naprzód i zamar³em.Tak samo jak cz³owiek siedz¹cy na parapecie okna po prawej stronie.Mia³ na sobie krótk¹ kolczugê, skórzany he³m, skórzane spodnie i buty.Ciê¿ki miecz wisia³ mu u boku, ale w rêku trzyma³ sztylet i najwyraŸniej robi³ sobie manicure.Zdawa³ siê nie mniej zaskoczony ode mnie, kiedy gwa³townie odwróci³ g³owê.- Coœ za jeden? - zapyta³.Wyprostowa³ siê i opuœci³ rêce, jakby chcia³ odepchn¹æ siê od parapetu i wstaæ.K³opotliwa sytuacja dla nas obu.By³ chyba stra¿nikiem [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]
