czesc 01 rozdzial 01
czesc 04 rozdzial 04
czesc 02 rozdzial 03 (3)
czesc 05 rozdzial 03 (2)
czesc 05 rozdzial 01 (3)
rozdzial 05 (206)
rozdzial 02 (20)
rozdzial 05 (14)
rozdzial 09 (214)
rozdzial 05 (277)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wiatr lekko łopotał opuszczonymi żaglamidrakkarów, nad przystanią snuł się dławiony mżawkądym.Do portu wpływały triremy z Cintry, lśniły złote lwyna błękitnych proporcach.Wuj Crach, który stał obok itrzymał na jej ramieniu dłoń wielką jak niedźwiedzia łapa,uklęknął nagle na jedno kolano.Ustawieni w szeregiwojownicy rytmicznie uderzali mieczami o tarcze. Po pomoście szła ku nim królowa Calanthe.Jej babka.Ta, którą na Wyspach Skellige nazywano oficjalnie ArdRhena, Najwyższa Królowa.Ale wuj Crach an Craite, JarlSkellige, wciąż klęcząc z opuszczoną głową, powitał Lwicęz Cintry tytułem mniej oficjalnym, ale uznawanym przezwyspiarzy za pełniejszy czci. - Bądź pozdrowiona, Modron. - Księżniczko - powiedziała Calanthe głosem zimnymi władczym, w ogóle nie patrząc na jarla.- Chodź do mnie.Chodź tu do mnie, Ciri. Dłoń babki była silna i twarda jak dłoń mężczyzny,pierścienie na niej lodowato zimne. - Gdzie Eist? - Król.- zająknął się Crach.- Jest na morzu, Modron.Szuka szczątków.I ciał.Od wczoraj. - Dlaczego im na to zezwolił? - krzyknęła królowa.-Jak mógł do tego dopuścić? Jak ty mogłeś do tego dopuścić, Crach?Jesteś jarlem Skellige! Żaden drakkar niema prawa wyjść w morze bez twojego zezwolenia! Dlaczego zezwoliłeś, Crach? Wuj jeszcze niżej opuścił rudą głowę. - Konie! - powiedziała Calanthe.- Jedziemy do fortu.A jutro o świcie odpływam.Zabieram księżniczkę do Cintry.Nigdy nie pozwolę jej tu wrócić.A ty.Ty masz wobecmnie cholerny dług, Crach.Kiedyś zażądam, byś go spłacił. - Wiem, Modron. - Jeśli ja nie zdołam się upomnieć, zrobi to ona -Calanthe spojrzała na Ciri.- Jej spłacisz twój dług, jarlu.Wiesz, w jaki sposób. Crach an Craite wstał, wyprostował się, rysy jegoogorzałej twarzy stwardniały.Szybkim ruchem wyciągnął zpochwy pozbawiony ozdób, prosty stalowy miecz, obnażyłlewe przedramię, poznaczone zgrubiałymi białymi szramami. - Bez teatralnych gestów - parsknęła królowa.-Oszczędzaj krew.Powiedziałam: kiedyś.Pamiętaj! - Aen me Glaeddyv, zvaere a'Bloedgeas, Ard Rhena,Lionors aep Xintra! - Crach an Craite, Jarl Wysp Skellige,uniósł ręce, potrząsnął mieczem.Wojownicy ryknęliochryple, walnęli bronią o tarcze. - Przysięgę przyjęłam.Prowadź do fortu, jarlu.Ciri pamiętała powrót króla Eista, jego skamieniałą,pobladłą twarz.I milczenie królowej.Pamiętała ponurą,straszną ucztę, na której dzikie, brodate morskie wilki zeSkellige powoli upijały się wśród przerażającej ciszy.Pamiętałaszepty.Geas Muire.Geas Muire! Pamiętała strugi ciemnego piwa wylewanego naposadzkę, rogi roztrzaskiwane o kamienne ściany halli wwybuchach rozpaczliwego, bezsilnego, bezsensownego gniewu.Geas Muire! Pavetta! Pavetta, królewna Cintry, i jej mąż, książę Duny.Rodzice Ciri.Przepadli.Zginęli.Zabiło ich Geas Muire,Przekleństwo Morza.Pochłonął ich sztorm, którego niktnie przewidział.Sztorm, którego miało nie być. Ciri odwróciła głowę, by Yennefer nie dostrzegła łezwypełniających jej oczy.Po co to wszystko, pomyślała.Poco te pytania, te wspomnienia? Do przeszłości nie ma powrotu.Nie mam już nikogo z nich.Ani taty, ani mamy,ani babki, tej, która była Ard Rheną, Lwicą z Cintry.WujCrach an Craite też pewnie zginął.Nie mam już nikogo ijestem kimś innym.Nie ma powrotu. Czarodziejka milczała, zamyślona. - Czy wtedy zaczęły się twoje sny? - spytała nagle. - Nie - zastanowiła się Ciri.- Nie, nie wtedy.Dopieropóźniej. - Kiedy? Dziewczynka zmarszczyła nos. - Latem.Poprzednim.Bo następnego lata była jużwojna. - Aha.To znaczy, że sny zaczęły się po spotkaniu zGeraltem w Brokilonie? Kiwnęła głową.Nie odpowiem na następne pytanie,postanowiła.Ale Yennefer nie zadała pytania.Wstałaszybko, spojrzała na słońce. - No, dość tego siedzenia, brzydulko.Robi się późno.Szukamy dalej.Ręka luźno przed siebie, nie naprężajpalców.Naprzód. - Dokąd mam iść? W którą stronę? - To obojętne. - Żyły są wszędzie? - Prawie.Nauczysz się, jak je wykrywać, znajdować wterenie, rozpoznawać takie punkty.Znaczą je uschłe drzewa,skarlałe roślinki, miejsca omijane przez wszystkie zwierzęta.Oprócz kotów. - Kotów? - Koty lubią spać i odpoczywać na intersekcjach.Wiele krąży opowieści o magicznych zwierzętach, ale tak naprawdękot, oprócz smoka, jest jedynym stworzeniemumiejącym chłonąć moc.Nikt nie wie, po co kot ją chłoniei jak wykorzystuje.Co się stało? - Oooo.Tam, w tamtym kierunku! Chyba coś tamjest! Za tamtym drzewem! - Ciri, nie fantazjuj.Intersekcje wyczuwa się, stojącnad nimi.Hmmm.Ciekawe.Powiedziałabym, niezwykłe.Naprawdę wyczuwasz ciąg? - Naprawdę! - Chodźmy więc.Ciekawe, ciekawe.No, lokalizuj.Pokaż gdzie. - Tu! W tym miejscu! - Brawo.Znakomicie.Czujesz lekkie skurcze palcaserdecznego? Widzisz, jak wygina się w dół? Zapamiętaj,to jest sygnał. - Czy mogę zaczerpnąć? - Zaczekaj, sprawdzę. - Pani Yennefer? Jak to jest, z tym czerpaniem? Jeślinabiorę w siebie mocy, to jej przecież może zabraknąćtam, w dole.Czy tak wolno? Matka Nenneke uczyła nas,że niczego nie wolno zabierać ot tak, dla kaprysu.Nawetwiśni należy zostawić na drzewach, dla ptaków i żeby poprostu opadły. Yennefer objęła ją, lekko pocałowała we włosy na skroni. - Chciałabym - mruknęła - żeby to, co powiedziałaś,usłyszeli inni.Vilgefortz, Francesca, Terranova.Ci, którzyuważają, że mają do mocy wyłączne prawa i mogą zniej korzystać bez ograniczeń.Chciałabym, żeby posłuchalimałej mądrej brzydulki ze świątyni Melitele.Nieobawiaj się, Ciri.Dobrze, że o tym myślisz, ale wierz mi,mocy jest dość.Nie zabraknie jej.To tak, jakbyś w wielkimsadzie zerwała jedną jedyną wisienkę. - Czy już mogę czerpać? - Zaczekaj.Oho, to diabelnie silne gniazdo.Potężnietętni! Uważaj, brzydulko.Czerp ostrożnie i bardzo, bardzo powoli. - Ja się nie boję! Pah-pah! Ja jestem Wiedźminką! Ha!Czuję ją! Czuję.Oooooch! Pani.Ye.nnnne.feeeeeer. - Cholera! Ostrzegałam! Mówiłam! Głowa do góry! Dogóry, mówię! Masz, przyłóż to do nosa, bo cała zachlapiesz siękrwią! Spokojnie, spokojnie, malutka, tylko minie mdlej.Jestem przy tobie.Jestem przy tobie.córeczko.Trzymaj chustkę.Zaraz wyczaruję lód.***** O te trochę krwi z nosa była wielka awantura.Yenneferi Nenneke nie rozmawiały ze sobą przez tydzień. Przez tydzień Ciri leniuchowała, czytała księgi inudziła się, bo czarodziejka zawiesiła naukę [ Pobierz całość w formacie PDF ]
