rozdzial 06 (259)
rozdzial 06 (111)
rozdzial 06 (20)
rozdzial 06 (242)
rozdzial 06 (12)
143 06 (10)
rozdzial 06 (199)
rozdzial 06 (207)
rozdzial 06 (96)
rozdzial 06 (222)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wtedy, gdy tu przyby³eœ, nie by³eœ nawet pewien, jak ludzie powinni siê zachowywaæ.Czy zastanawia³eœ siê kiedyœ nad Lukiem?- Oczywiœcie.Ale on szanowa³ moj¹ ma³omównoœæ.Musia³em wiêc uszanowaæ jego.Mo¿na powiedzieæ, ¿e mieliœmy rodzaj milcz¹cej umowy, ¿e takie tematy przekraczaj¹ granice uprzejmoœci.- Jak go pozna³eœ?- Byliœmy razem na pierwszym roku.Chodziliœmy na te same zajêcia.- I obaj byliœcie obcy, bez ¿adnych przyjació³.Od razu siê polubiliœcie.- Nie.Prawie ze sob¹ nie rozmawialiœmy.Uzna³em, ¿e jest zarozumia³ym draniem, który uwa¿a siê za dziesiêæ razy lepszego od ka¿dego, kogo spotyka.Nie lubi³em go i on te¿ raczej mnie nie lubi³.- Dlaczego nie?- Mia³ o mnie tak¹ sam¹ opiniê.- Czyli dopiero stopniowo przekonywaliœcie siê, ¿e nie macie racji?- Nie.Obaj mieliœmy racjê.Poznaliœmy siê, próbuj¹c siê przed sob¹ popisywaæ.Jeœli tylko ja zrobi³em coœ.wyj¹tkowego, on próbowa³ mnie przebiæ.I odwrotnie.Do tego stopnia, ¿e uprawialiœmy te same sporty, próbowaliœmy siê umawiaæ z tymi samymi dziewczynami, dostawaæ lepsze stopnie.- I.?- Gdzieœ po drodze poczuliœmy dla siebie szacunek.A kiedy obaj weszliœmy do olimpijskiego fina³u, coœ pêk³o.Zaczêliœmy klepaæ siê po plecach i zaœmiewaæ, poszliœmy do miasta, zjedliœmy razem kolacjê i gadaliœmy przez ca³¹ noc.Powiedzia³, ¿e nie obchodzi go Olimpiada.Chcia³ tylko pokazaæ, ¿e jest lepszy ode mnie, ale ju¿ go to nie interesuje.Uzna³, ¿e obaj jesteœmy dobrzy i ¿e na tym mo¿e zakoñczyæ sprawê.Czu³em dok³adnie to samo, wiêc mu to powiedzia³em.Tak zostaliœmy przyjació³mi.- Potrafiê to zrozumieæ - stwierdzi³ Bill.- To wybiórcza przyjaŸñ.Byliœcie przyjació³mi tylko w pewnych obszarach.Ze œmiechem napi³em siê piwa.- Wszyscy s¹ tacy.- Z pocz¹tku tak.Niektórzy nawet na zawsze.Nie ma w tym nic z³ego.Wydaje siê tylko, ¿e wasza przyjaŸñ by³a bardziej wybiórcza ni¿ w wiêkszoœci przypadków.Wolno kiwn¹³em g³ow¹.- Mo¿liwe.- Ale to wci¹¿ nie ma sensu.Dwóch ch³opaków, tak sobie bliskich, jakimi siê staliœcie.bez przesz³oœci, któr¹ mogliby sobie opowiedzieæ.- Chyba masz racjê.Co to mo¿e oznacza?- Nie jesteœ zwyk³¹ istot¹ ludzk¹.- Nie, nie jestem.- Nie jestem pewien, czy Luke ni¹ jest.- Wiêc czym?- To ju¿ twoja sprawa.Przytakn¹³em.- A poza tym.- mówi³ dalej Bill - coœ jeszcze mnie niepokoi.- Co?- Ten Martinez.Œledzi³ was a¿ do tych krzaków, zatrzyma³ siê, podkrad³, a kiedy wysiedliœcie, otworzy³ ogieñ.W kogo celowa³? W was obu? Tylko w Luke’a? Czy tylko w ciebie?- Nie wiem.Nie jestem pewien, w kogo z nas by³ wymierzony pierwszy strza³.Potem strzela³ do Luke’a, poniewa¿ Luke zaatakowa³ i Martinez musia³ siê broniæ.- Dok³adnie.Gdyby by³ S, albo agentem S, po co w ogóle traci³by czas na rozmowê z tob¹ w barze?- Teraz odnoszê wra¿enie, ¿e ca³a ta rozmowa by³a tylko skomplikowanym wstêpem do ostatniego pytania: czy Luke wie coœ o Amberze.- I to twoja reakcja raczej ni¿ odpowiedŸ zasugerowa³a mu, ¿e wie.- Luke rzeczywiœcie coœ wie, s¹dz¹c po sposobie, w jaki zwróci³ siê do mnie na koñcu.Myœlisz, ¿e naprawdê chcia³ upolowaæ kogoœ z Amberu?- Mo¿e.Ale Luke nie jest Amberyt¹?- Przez ten czas, który tam spêdzi³em po wojnie, nigdy o nikim takim nie s³ysza³em.Jeœli idzie o rejestracjê takich wypadków, moi krewni przypominaj¹ kó³ko kroju i szycia.S¹ o wiele mniej systematyczni ni¿ w Chaosie.Nie potrafi¹ nawet okreœliæ, kto jest najstarszy, poniewa¿ niektórzy przyszli na œwiat w innych strumieniach czasowych.Ale wiedz¹ o wszystkich.- Chaos! Zgadza siê.Tam te¿ jest masa krewniaków.Czy mo¿liwe.?- Nie.- Pokrêci³em g³ow¹.- Moja wiedza o tamtejszych rodach jest nawet bardziej szczegó³owa.Znam chyba wszystkich, którzy potrafi¹ manipulowaæ Cieniem i podró¿owaæ w nim.Luke do nich nie nale¿y i.- Chwileczkê! To znaczy, ¿e w Dworcach te¿ s¹ ludzie, którzy potrafi¹ chodziæ w Cieniu?- Tak.Albo pozostaj¹c w miejscu œci¹gaæ z Cienia przedmioty.To jakby odwrócenie.- Myœla³em, ¿e trzeba przejœæ Wzorzec, by zyskaæ tak¹ moc.- Maj¹ tam pewnego rodzaju odpowiednik.Nazywa siê Logrus.To taki chaotyczny labirynt.Ci¹gle siê zmienia.Bardzo niebezpieczny.Zak³Ã³ca równowagê umys³ow¹.¯adna przyjemnoœæ.- Wiêc dokona³eœ tego?- Tak.- A tak¿e przeszed³eœ Wzorzec?Obliza³em wargi, przypominaj¹c sobie to doœwiadczenie.- Tak.Niemal mnie to zabi³o.Suhuy uwa¿a³, ¿e zabije na pewno, ale Fiona uzna³a, ¿e przy jej pomocy zdo³am tego dokonaæ.By³em.- Kim jest Suhuy?- Mistrzem Logrusu, a przy okazji moim wujem.S¹dzi³, ¿e Wzorzec Amberu i Logrus Chaosu s¹ niekompatybilne, ¿e nie mogê nosiæ w sobie obu wizerunków.Random, Fiona i Gerard zabrali mnie na dó³, ¿ebym zobaczy³ Wzorzec.Wtedy wezwa³em Suhuya i pokaza³em mu, jak to wygl¹da.Powiedzia³, ¿e wydaj¹ siê swymi antytezami i ¿e przy próbie przejœcia albo zostanê zniszczony, albo Wzorzec usunie obraz Logrusu.Prawdopodobnie to pierwsze.Ale Fiona stwierdzi³a, ¿e Wzorzec powinien obj¹æ sob¹ wszystko, nawet Logrus.A z tego, co wie o Logrusie, powinien omin¹æ wszystko, nawet Wzorzec.Pozostawili sprawê mojej decyzji, a ja wiedzia³em, ¿e muszê spróbowaæ.I spróbowa³em.Przeszed³em, i wci¹¿ noszê w sobie wizerunek Logrusu, tak samo jak Wzorca.Suhuy przyzna³, ¿e Fi mia³a racjê.Wysun¹³ teoriê, ¿e ma to jakiœ zwi¹zek z moim mieszanym pochodzeniem.Fi nie zgodzi³a siê.Bill podniós³ rêkê.- Zaczekaj [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]
