rok 2027 24 26
rozdzial 04 (24)
24 (34)
10 (24)
24 (89)
24 (69)
24 (278)
24 (92)
24 (77)
Klatwa prometeusza
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dlaczego nauczył ją języka, w którym się wychował? Przecież odchodził.Nigdy go już nie zobaczy.Będzie musiała wiosną opuścić dolinę i znaleźć ludzi,którzy mieszkają bliżej i być może jakiegoś innego mężczyznę. Ale ona nie chciała innego mężczyzny.Pragnęła Jondalara,pragnęła, aby na nią patrzył i ją dotykał.Pamięta, co czuła na początku.Byłpierwszym mężczyzną z podobnych jej ludzi, jakiego zobaczyła, i w pewnym ogólnymsensie uosabiał ich wszystkich.Nie pamięta już, kiedy przestał być jednym znich, a stał się Jondalarem, jedynym, niepowtarzalnym Jondalarem.Wiedziałajedynie, że brakuje jej jego oddechu i ciepła jego ciała leżącego obok niej.Pustka na miejscu, które zajmował, była równie bolesna, jak pustka, którą czuław sercu. Jondalarowi również nie było łatwo zasnąć.Nie mógł ułożyć sięwygodnie.Czuł zimno w boku, którym zwykle z nią sąsiadował.Nie dawało mu teżspokoju poczucie winy.Nie pamiętał już, kiedy miał gorszy dzień.Nie nauczyłjej nawet dobrego języka.Czy w ogóle miałaby okazję kiedykolwiek posługiwać sięjęzykiem Zelandonii? Jego lud żył rok wędrówki od tej doliny, i to przyzaplanowaniu, że nie będzie się robiło po drodze żadnych postojów. Pomyślał o podróży, którą odbył ze swoim bratem.To wszystkowydało mu się takie pozbawione sensu.Ile czasu upłynęło, odkąd wyruszyli? Trzylata? Czyli do jego powrotu upłyną od tamtego czasu przynajmniej cztery lata.Cztery lata wyjęte z jego życia.Bez żadnej przyczyny.Brat nie żyje.Jetamionie żyje i dziecko o duszy Thonolana.Co pozostało? Jondalar od dzieciństwa starał się utrzymywać na wodzy swojeemocje, ale i on ścierał teraz wilgoć ze skór, na których leżał.Płakał nietylko po bracie, płakał również nad samym sobą: z powodu straty i smutku i zpowodu utraty tego, co mogłoby być cudowne.następny [ Pobierz całość w formacie PDF ]
