rok 2027 20 23 (2)
rozdzial 23 (42)
rozdzial 02 (23)
23 (284)
712 23 (2)
23 (176)
23 (183)
23 (111)
148 23 (6)
23 (274)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Spoza wozowni płynęły delikatne podmuchywiatru niosące ze sobą szeleszczący dźwięk i lekko zapleśniały zapach zarośli Ponownie był w domu, u siebie, w swoim świecie i w swoim czasie. Stał bez ruchu wsłuchując się w samego siebie.Wszystko było wjak najlepszym porządku.Otworzył pomału oczy.Wokół panowała ciemność, ale innajuż niż przed jego przemieszczeniem się w czasie.Mrok nocy był rozjaśniony,płynącym przez wybite okno, srebrzystym pyłem światła wzeszłego właśnieksiężyca. Uniósł dłoń, wciąż jeszcze zaciśniętą na metalowym uchwycielatarki, włączył światło i skierował ostry strumień blasku na maszynę gwiezdną;dziwną i niematerialną: widmo maszyny, jej ślad zaledwie, ślad, który pozostałpo jej przemieszczeniu w przeszłość: Ręką, w której trzymał reflektor, otarł pot z czoła.Odetchnął,gdyż uprzytomnił sobie, że dopiął swego, wypełnił zadanie i nie był już tutajdłużej potrzebny.Uderzył w imieniu nieżyjącego Stonea.Pomieszał Finnowi szyki. Nie istniało już nic, co ułatwiłoby Finnowi jego misje, nieistniała maszyna, nad którą mógłby odprawiać swe złowrogie modły.Było tookrutne szyderstwo, drwina z Lamberta i z tego wszystkiego, o co od tylu latwalczył. Nagle bardziej wyczuł niż posłyszał za sobą jakiś ruch.Odwróciłsię tak gwałtownie, że wypuścił z ręki latarkę, która gasnąc, potoczyła się popodłodze.I, usłyszał dobiegający z ciemności głos pełen serdeczności. - Shep, zgrabnie to zrobiłeś. Blaine zamarł, serce podeszło mu do gardła.Bezsilnie opuściłręce.Zdał sobie bowiem sprawę, że to koniec.Że dotarł do swego kresu.Że jegoucieczka jest już skończona. Znał ten serdeczny głos.Tego głosu nigdy nie mógłby zapomnieć. Tam, w ciemności zalegającej wnętrze wozowni, czaił się jegostary przyjaciel, Kirby Rand!następny [ Pobierz całość w formacie PDF ]
