Pod redakcjš Charlesa E. Skinnera Psychologia wychowawcza (13)
Kurcz Ida Pamięć, uczenie się, język (13)
George Orwell Folwark zwierzęcy (13)
rok 2026 10 13
Lethe
04 (246)
Cornwell Patricia Post Mortem
02 (153)
27 (77)
abc.com.pl 7
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Cichutko, już po wszystkim.Nic ci się takiego nie stało, tylko trochęzadrapań.Och, przestraszyłaś się, biedactwo.Pomyśl, swoim dzieciom będzieszmogła opowiadać, najlepszy rycerz na świecie cię uratował.Już nie płacz,luliluli.- Mężczyzna z wielką, czarną brodą, który musiał być ojcem wyrwałjej niemowlę, przyglądał mu się przez chwilę i opadł na kolana, wstrząsanynieznanym chyba sobie łkaniem. Holger użył masy Papillona i płazu swego miecza, żebyodpędzić od niego tłum. - Uspokójcie się - zawołał.- Weźcie się w garść.Dzieckunic się nie stało.Ty, ty, i ty, chodźcie tu.Potrzebni mi są ludzie zpochodniami.Skończcie z tym paplaniem.Musimy złapać tego wilka. Kilku mężczyzn zbladło, przeżegnało się i chyłkiem odeszło.Kowal Odo potrząsnął pięścią ku wylotowi uliczki i powiedział: - Jak? Nie zostawi śladów ani na tym zaschniętym błocie,ani na chodnikach gdzie indziej.Dotrze bez przeszkód do swego domu i zmieni sięz powrotem w jednego z nas. Frodoart przyjrzał się uważnie twarzom wokół siebie,wyłaniającym się i niknącym z powrotem w ciemności. - Wiemy, że to żaden z nas - powiedział głośno, żeby byćsłyszanym poprzez szum ogólnej gadaniny - ani też nikt z pasterzy przy bramie.To już jest coś.Niech każdy zapamięta kto obok niego stoi. Hugi pociągnął Holgera za rękaw. - Możem za nim iść, jeśli taka twa wola - powiedział.- Wnosie mnie wierci od jego smrodu.Holger powąchał powietrze. - Ja czuję tylko łajna i śmiecie. - Tak, jeno ty nie jesteś leśnym krasnoludem.Szybko,chłopcze, opuść mnie na ziemię, a ja już pójdę za śladem.Bacz jeno, żebyśblisko za mną się trzymał! Holger posadził Alianorę z powrotem w swoim siodle - ojciecdziecka ucałował jej zakurzoną stopę - i ruszył za Hugim.Frodoart i Odo szli pobokach, trzymając wysoko pochodnie.Z tyłu, za najodważniejszymi spośródwieśniaków, uzbrojonymi w noże, kije i włócznie tłoczyło się kilkudziesięciuinnych.Jeśli złapiemy wilkołaka, pomyślał Holger, powinno się udać przytrzymaćgo siłą, zanim zostanie związany.A potem.nie bardzo miał ochotę zgadywać, conastąpi potem. Przez kilka minut Hugi krążył ciemnymi uliczkami.W końcuwyszedł na rynek, wybrukowany i nieco jaśniejszy pod otwartym niebem. - Tak, wyraźny jak musztarda zapach - zawołał.- Nic naświecie nie śmierdzi jak wilkołak, gdy zwierza postać przyjmie. Holger zastanawiał się przez chwilę czy był to skutekwydzieliny jakichś gruczołów.Kamienie dzwoniły pusto pod podkowami Papillona. Ulica, w którą skręcili z rynku była również wybrukowana istosunkowo szeroka.Niektóre z mijanych domów były oświetlone, ale Hugiignorował widocznych w nich ludzi.Biegł prosto, aż za plecami Holgera rozległsię jękliwy okrzyk Frodoarta: - Nie! Nie do dworu mego pana!następny [ Pobierz całość w formacie PDF ]
