Pod redakcjš Charlesa E. Skinnera Psychologia wychowawcza (13)
Kurcz Ida Pamięć, uczenie się, język (13)
George Orwell Folwark zwierzęcy (13)
rok 2026 10 13
Bettelheim Bruno Cudowne i pożyteczne O znaczeniach i wartoÂściach baÂśni (8)
abc.com.pl 5
Adams Douglas Restauracja na koncu wszechswiata
Dickson Gordon R Smoczy Rycerz T1 Smok i jerzy (4)
10 (173)
tip11 (2)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rzeczywistoœæ specjalnego konsensu ma wartoœæ praktyczn¹Te same procesy polegaj¹ce na kierowaniu zewnêtrznym i wewnêtrznym wymiarem rzeczywistoœci niezwyk³ej, które prowadzi³y, jak siê zdaje, do uznania rzeczywistoœci specjalnego konsensu za odrêbn¹ sferê, przyczyni³y siê tak¿e w decyduj¹cej mierze do wywo³ania u mnie wra¿enia, ¿e rzeczywistoœæ ta ma zastosowanie praktyczne.Akceptacja specjalnego konsensu w odniesieniu do wszystkich stanów rzeczywistoœci niezwyk³ej oraz wszystkich specjalnych stanów rzeczywistoœci zwyk³ej ma na celu utrwalenie przeœwiadczenia, ¿e równa siê on rzeczywistoœci zwyk³ego, typowego dla codziennego ¿ycia konsensu.Zrównanie owo opiera siê na doznaniu, ¿e rzeczywistoœæ specjalnego konsensu nie daje siê uto¿samiæ z marzeniami sennymi.Przeciwnie – sk³adaj¹ siê na ni¹ ustalone elementy podlegaj¹ce specjalnemu rodzajowi porozumienia.Stanowi ona w istocie domenê, w której mo¿na postrzegaæ otoczenie w pewien œwiadomy sposób.Tworz¹ce j¹ elementy sk³adowe nie maj¹ charakteru subiektywnego ani nie wynikaj¹ z kaprysów niczyjej natury, lecz stanowi¹ zwiêŸle zarysowane sk³adniki b¹dŸ wydarzenia, których istnienie potwierdza ca³y system nauk.Jasnym unaocznieniem owego równorzêdnego statusu jest podejœcie don Juana do rzeczywistoœci specjalnego konsensu, bêd¹ce podejœciem u¿ytkowym i zrozumia³ym samo przez siê; ani raz nie uczyni³ on do niej ¿adnej aluzji, nie ¿¹da³ te¿ ode mnie, bym odnosi³ siê do niej inaczej, jak tylko w u¿ytkowy i rzeczowy sposób.To, ¿e obie sfery uwa¿ane s¹ za równe sobie, nie oznacza wszak¿e, ¿e w którymkolwiek momencie mog³em zachowywaæ siê w obu tych sferach tak samo.Przeciwnie – postêpowanie czarownika musi byæ odmienne, poniewa¿ ka¿da z nich posiada cechy stwarzaj¹ce specyficzne mo¿liwoœci ich wykorzystania.O ich znaczeniu zdaje siê przes¹dzaæ przekonanie, ¿e ow¹ równorzêdnoœæ mo¿na ustaliæ na podstawie u¿ytecznoœci praktycznej.Czarownik musi byæ zatem przekonany, ¿e istnieje mo¿liwoœæ przenoszenia siê z jednej sfery do drugiej, ¿e ze swej istoty nadaj¹ siê one do u¿ycia, a jedyn¹ zachodz¹c¹ miêdzy nimi ró¿nic¹ jest odmienny rodzaj mo¿liwoœci ich u¿ycia, czyli odmiennoœæ celów, jakim s³u¿¹.Wydaje siê wszak¿e, ¿e ich odrêbnoœæ wynika jedynie z miejsca, jakie zajmowa³y na w³aœciwym dla mnie etapie terminowania, a don Juan korzysta³ z tego, by uprzytomniæ mi mo¿liwoœæ istnienia owego innego obszaru rzeczywistoœci.Na podstawie jednak tego, co robi³ – mo¿e bardziej, ni¿ mówi³ – sk³aniam siê do przekonania, ¿e dla czarownika istnieje tylko jedno kontinuum rzeczywistoœci z³o¿one z dwóch, a mo¿e wiêcej ni¿ dwóch czêœci, z których wyprowadza³ on wnioski o znaczeniu praktycznym.Dobrowolna akceptacja przeœwiadczenia o praktycznej wartoœci rzeczywistoœci specjalnego konsensu nada³aby ruchowi sensown¹ perspektywê.Gdybym zgodzi³ siê z przekonaniem, ¿e rzeczywistoœæ specjalnego konsensu daje siê wykorzystaæ, poniewa¿ posiada immanentne w³aœciwoœci mo¿liwe do wykorzystania, a obdarzone tak¹ sam¹ wartoœci¹ praktyczn¹ jak w³aœciwoœci cechuj¹ce rzeczywistoœæ konsensu potocznego, wówczas w sposób logiczny móg³bym zrozumieæ powody, dla których don Juan w tak wielkim stopniu wykorzystywa³ pojêcie ruchu w rzeczywistoœci specjalnego konsensu.Czarownikowi, który zaakceptowa³ praktyczne istnienie innej rzeczywistoœci, pozostaje do zrobienia ju¿ tylko jedno: nauczyæ siê mechanizmu rz¹dz¹cego owym ruchem.W tym wypadku musi on mieæ, rzecz jasna, charakter szczególny, gdy¿ wi¹¿e siê z immanentnymi w³aœciwoœciami praktycznymi rzeczywistoœci specjalnego konsensu.PODSUMOWANIEAnaliz¹, któr¹ przeprowadzi³em, objête zosta³y nastêpuj¹ce sprawy:1.Przedstawione tu przeze mnie nauki don Juana maj¹ dwa aspekty: porz¹dek operacyjny, czyli obdarzona znaczeniem kolejnoœæ, w jakiej poszczególne pojêcia sk³adaj¹ce siê na jego nauki zosta³y powi¹zane z sob¹ w pewien spójny uk³ad, oraz porz¹dek pojêciowy, czyli matryca sensu, z której wywodz¹ siê wszystkie pojêcia tworz¹ce wiedzê don Juana.2.Na porz¹dek operacyjny sk³adaj¹ siê cztery podstawowe zespo³y pojêciowe: 1) pojêcie “cz³owieka wiedzy"; 2) przekonanie, ¿e cz³owiek wiedzy korzysta z pomocy pewnej szczególnego rodzaju mocy zwanej sprzymierzeñcem; 3) przekonanie, wedle którego sprzymierzeniec kieruje siê pewnym zbiorem zasad zwanym regu³¹ oraz 4) przekonanie, ¿e potwierdzenie owej regu³y podlega specjalnemu konsensowi.3.Owe cztery jednostki strukturalne s¹ z sob¹ powi¹zane w nastêpuj¹cy sposób: celem porz¹dku operacyjnego jest nauczenie sposobu, w jaki zostaje siê cz³owiekiem wiedzy; cz³owiek wiedzy tym ró¿ni siê od zwyk³ych ludzi, ¿e posiada sprzymierzeñca; sprzymierzeniec jest szczególnego rodzaju potêg¹ kieruj¹c¹ siê pewn¹ regu³¹; mo¿na go pozyskaæ lub oswoiæ dziêki procesowi weryfikacji jego regu³y w obrêbie rzeczywistoœci niezwyk³ej i dziêki uzyskaniu specjalnego konsensu w odniesieniu do wyników owej weryfikacji.4.Z nauk don Juana wynika, ¿e zostanie cz³owiekiem wiedzy nie jest jednorazowym i trwa³ym w skutkach osi¹gniêciem, lecz raczej procesem.Oznacza to, ¿e tym, co czyni z kogoœ cz³owieka wiedzy, nie jest wy³¹cznie posiadanie sprzymierzeñca, lecz trwaj¹ca ca³e ¿ycie walka o utrzymanie siê w ramach pewnego systemu wierzeñ.Nauki don Juana maj¹ wszak¿e na celu skutki praktyczne, zwi¹zane z tym, jak zostaæ cz³owiekiem wiedzy – celem don Juana jest nauczyæ, w jaki sposób pozyskaæ sobie sprzymierzeñca, poznaj¹c regu³ê, jak¹ siê kieruje.Tak wiêc celem porz¹dku operacyjnego jest dostarczenie uczniowi specjalnego konsensu w odniesieniu do elementów sk³adowych postrzeganych w rzeczywistoœci niezwyk³ej, które uznawane s¹ za potwierdzenie regu³y sprzymierzeñca.5.Aby dostarczyæ specjalnego konsensu odnosz¹cego siê do potwierdzenia regu³y sprzymierzeñca, don Juan musi dostarczyæ go w odniesieniu do elementów sk³adowych wszystkich stanów rzeczywistoœci niezwyk³ej oraz specjalnych stanów rzeczywistoœci zwyk³ej wywo³anych w trakcie nauki.Specjalny konsens dotyczy zatem niecodziennych zjawisk, to zaœ pozwala mi wysnuæ przypuszczenie, ¿e uczeñ – poprzez akceptacjê specjalnego konsensu – przyjmuje ostatecznie porz¹dek pojêciowy poznawanej przez siebie wiedzy.6.Z perspektywy fazy, do której sam doszed³em w nauce, mogê wywnioskowaæ, ¿e do momentu, w którym wycofa³em siê z terminowania u don Juana, nauki jego nakierowane by³y na przyjêcie dwóch zespo³Ã³w porz¹dku pojêciowego: 1) przekonania, ¿e istnieje odrêbna sfera rzeczywistoœci – inny œwiat – nazwana przeze mnie “rzeczywistoœci¹ specjalnego konsensu", oraz 2) przekonania, ¿e owa rzeczywistoœæ, ów inny œwiat, daje siê spo¿ytkowaæ tak samo jak œwiat, w którym ¿yjemy na co dzieñ.Niemal szeœæ lat po rozpoczêciu przeze mnie nauki wiedza don Juana nabra³a po raz pierwszy cech pewnej spójnej ca³oœci.Uœwiadomi³em sobie, ¿e zmierza³ on do tego, by dostarczyæ moim osobistym odkryciom nie budz¹cego w¹tpliwoœci konsensu i choæ przerwa³em naukê, bo nie by³em i nigdy nie bêdê gotowy poddaæ siê jej surowym wymogom, sposób, w jaki próbowa³em sprostaæ kryteriom narzuconym przez jego osobisty wysi³ek, polega³ na tym, ¿e podj¹³em próbê zrozumienia jego nauk.Czu³em, ¿e muszê koniecznie udowodniæ, choæby samemu sobie, ¿e nie s¹ one zbiorem dziwactw [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]
