abc.com.pl 4
Szmidt Krzysztof J. Psychologia podręczna CzęÂść V Elem (2)
www nie com pl 1
Jordan Robert Kolo Czasu t 5 cz 2 Spustoszone ziemie
ENTER.1996 2001
306 34 (4)
18 01
Card Orson Scott Plomien Serca
173 11 (7)
elektronika praktyczna 2002
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Usiedli wreszcie na drewnianej,prostej ławeczce w cieniu klonu.Prawdziwego o dziwo.Bylisami. - Wolisz być na zewnątrz? Na dzikich drogach? Wlasach.Widzę to.Czujesz się tu jak ptaszyna w klatce. -Nieprawda. - Jak nie, jak tak? Nie jestemślepy. Skrzypce zagrały rzewnie, cudownie.Drielfiwsłuchała się.Słyszała gdzieś w tle delikatną fujarkę i lutnię.Madrygały?Może.Nagle w muzyce nastąpił zwrot, stylizowana synkopa, wybicie z rytmu.Skrzypce zagrały solo.Wzniośle, ale smutno. Po policzkuDrielfi spłynęła łza.Nie potrafiła jej ukryć. -Dziewczyno.Bezimienna.Czemu płaczesz? - Ach, -szybko wytarła ostatni ślad wilgoci na twarzy - nic, tylko tak mi się spodobało.Takie cudne.Joruru.Skrzypce.Przypominają mi coś.Nie wiem co.Wiersz?Urywek czegoś? Jakby dawno zasłyszany. -Tak.? - ".o kimś skrytym wcieniu co nagle od łez gorący jaklipiec odchodzi przemieniony w czułe serceskrzypiec."4 - Ładne.Nigdy nie miałem zamiłowania dopoezji.Ale to.jest takie dziwne.Wzruszające? - powiedziałniepewnie. - Skąd ja to znam.- zmarszczyła brwi wzamyśleniu. - Może z domu? Mama, tata, wujek, ciocia,dziadek? Ktoś z rodzinnej wioski? Znajomy? - podsuwałzawzięcie. - Nie.Ja nie mam rodziny.Znaleźli mniedwa miesiące temu.Mam amnezję, wiesz.Nic nie pamiętam.Skąd.Skąd. - Miałaś kiedyś chłopaka? - zmiana tematu rozmowybyła tak gwałtowna, że Drielfi z początku nie zrozumiała o cochodzi. - Słucham? - Meijne Jivk? -spróbował po staroelficku. - Ach! Rozumiem.Ye n'mejalaqs.Nie, nie miałam.- Drielfi nagle zaczęła trochę rozumieć starożytną elfią mowę.Wcześniej jej nigdy nie znała. - A.- ależ się zdziwił!Jak można nie chcieć takiej dziewczyny? Piękna, niegłupia, wrażliwa istotka.No,ale na pewno nie żegluje.Na pewno.Wędruje z elfami.- zachmurzył się.- Adziewczyna, która nie żegluje, nie ma u mnie szans.Żadnych. Spojrzał na nią.Milczała.Słuchała. Odwróciła się i spojrzała mu w oczy.Oczyświecące, ale smutne, o kącikach spuszczonych w dół.I zobaczyła morze.Bezkresne morze.Usłyszała łopot żagli, śpiew want, chlupot fali.Poczułaorzeźwiający, pachnący wolnością wiatr.Morze. -Wiesz.Myślałam sobie.Jak to Kesi mają głupio.Wychodzą na ulicę, nagościniec i boją się, że ktoś ich napadnie.Czy to ma sens, Joruru? Czy ma senszabijanie, siepanie na oślep, gwałcenie przejezdnych dziewek i dziwek? Krwawazemsta? Kradzież i życie w strachu, pijaństwie i gonitwie za pieniądzem?Dlaczego tak jest? - Musi tak być.Takie jest życie.Byćmoże to przynosi im radość.Przecież Lew tak mówi."Róbcie bowiem wszystko,byście byli szczęśliwi" - A elfy tak nierobią. - Gdzie indziej szukająszczęścia. - Acha.- odpowiedziała.Ale widać było poniej, że nie zmieniła zdania.Już wiedział dlaczego nie miała nigdy chłopaka.Jest za inteligentna.Elfy to inteligentna rasa.Ale bali się.Bali, żeprzewyższy ich intelektem.Weźmie pod obcas.Nic bardziej błędnego.Byławrażliwa.Mądra.Lubił patrzeć jak myślała.Patrzyła w górę, w niebo, zezmarszczonym leciutko czołem. - Ej, zauważyłeś, że tunie ma księżyca? Ale beznadziejnie! .miała poczuciehumoru. - Coś się tak zamyślił? .była spostrzegawcza. - Joruru? Joruru.Joruru! - Tak? - Dlaczego wstajesz?Dlaczego idziesz? Nie odprowadzisz mnie? - Widać stądTofnu.Trafisz.Muszę lecieć.Naprawdę.- z trudem ukrywałzakłopotanie. - Joruru? - nie! Wcale nie chciał na niąpatrzeć! Nie! - Tak? - Mam na imięOrvokki. - Żegnaj.Orvokki.- już biegł, już go niebyło. Obejrzyj się, obejrzyj się! Nie mogę się obejrzeć, tylko się nie obejrzeć! Nieobejrzał się. Nie mógł kochać dziewczyny, która nie byłażeglarką.Dlatego odszedł.Już na zawsze.Myślał, żezapomni. *** Rozdział8 Grzmot zagłuszył rozmowę.Kolejny.I jeszczenastępny.Zerwał się wiatr kładący drzewa.Z nieba walnęła ulewa.Wielka,nieprzerwana.Konie i jeźdźcy powoli nasiąkali wodą.Jechali stępa,powoli. Aineshkel smętnie rozplaćkiwała kopytami kolejnekałuże. Błyskawica. - Ale deszcz.Mamy końcówkę Tusa.Czas na śnieg.- Terrfj poprawił kaptur na głowie.Drielfiszczelniej opatuliła się futrem ze srebrnego lisa, zakupionym wMerrem. - Tak.Przecież widziałam Zimę.W lodowejkoronie. - No dobrze, ale to nic nie znaczy.Zima jesttam, gdzie chce i kiedy chce. - Rozumiem.Już prawiezapomniałam o Joruru, wiesz? Terrfj spochmurniał, jegoorzechowe oczy jakby zciemniały nieco. - Orvokki.Fiołek.I to po krasnoludzku.Dlaczego tak? Nie wiedziałem, że znasz krasnoludzki.Trudny język. - Bo nie znam, Terrfju. Lało już trzeci dzień.Elfy, w tygodniowej podróżynie doszły nawet do tego drapiącego lasu, tuż przed, lub po, w zależności odktórej strony patrzeć, Kinifijjelâr.Cały czas jechalistępa. Drielfi zapomniała już o swoim fenomenalnym, nagłymprześwitem poliglotctwa.Nie wiedziała, skąd znała krasnoludzki.Zabawne byłoto, że teraz, kiedy słyszała rozmowy elfów po staroelficku, nie rozumiała nisłowa.Dziwne.No ale przestała już o tym myśleć. Wpatrywała się w senny krajobraz [ Pobierz całość w formacie PDF ]
