Region węża
Kratochvil Stanisław Psychoterapia Kierunki metody b (2)
Sandemo Margit Saga O Ludziach Lodu
www nie com pl 3
12 (148)
143 14
19 (350)
172 10 (2)
02 (380)
apb (3)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nawet mówcy, jak się wydawało, nie wczuwali się zbytnio wto, co mają do powiedzenia.Pierwszym z nich był honorowy Prezydor-Emerituspochodzący z południowych gór Egiptu; dokonał on podsumowania wszystkiego, cowiemy o Olimpijczykach. Swoje wystąpienie odczytał tak szybko, jakby dyktował jeskrybie.Nie było ono zanadto interesujące.Problem oczywiście polegał na tym,że mowa została przygotowana kilka dni wcześniej, gdy sygnały od Olimpijczykówwciąż nadchodziły i nikt się nie mógł spodziewać ich przerwania.Teraz towszystko wydawało się już bez znaczenia. W kongresach naukowych najbardziej pociąga mnie nie treśćprezentowanych referatów - te same informacje łatwiej i wygodniej można znaleźćw czasopismach naukowych w dowolnej bibliotece.Nie chodzi nawet o pytania iodpowiedzi po każdym wystąpieniu, choć tu można trafić na smakowity kąsek.Nie,mnie najbardziej interesuje "dźwięk nauki", ów swoisty skrótowy żargon używanyprzez uczonych, którzy mówią o swoich specjalnościach.Zwykle więc siadam gdzieśz tyłu sali, z dala od wszystkich i notuję rysikiem na tabliczce fragmentyrozmów, zastanawiając się jednocześnie, jak je dopasować do mego najnowszegoromansu naukowego. Dziś nie było o tym mowy.Dyskusja w ogóle nie mogła ruszyćz miejsca.Mówcy po kolei wstawali, odczytywali swe referaty, udzielalizdawkowych odpowiedzi na kilka zdawkowych pytań, po czym pospiesznie opuszczalisalę.Po każdym takim wyjściu liczba obecnych malała; w końcu zdałem sobiesprawę, że przyszli tu tylko ci, co przyjść musieli w celu prezentacji swychwystąpień. Kiedy z nudów postanowiłem, że bardziej niż tu siedzieć zwciąż pustą tabliczką potrzebuję kielicha wina i czegoś na przekąskę,spostrzegłem, że nawet w kuluarach mało kto został.Nie zobaczyłem nikogoznajomego.Nikt nie wiedział, gdzie mogę znaleźć Sama.Po południu zaś Prezydor,ustępując przed nieuniknionym, ogłosił, że pozostałe sesje zostają zawieszone doodwołania. Zmarnowałem ten dzień całkowicie. Co się tyczy nocy, miałem więcejnadziei. Rachela powitała mnie wieścią, że Sam przesłał wiadomość,iż coś go zatrzymało i nie zdąży na kolację. - Czy powiadomił, gdzie jest? - Potrząsnęła głową.- Napewno poszedł do kogoś ważnego - domyśliłem się.Opowiedziałem Racheli oniepowodzeniu kongresu.Potem wrócił mi humor.- Więc możemy gdzieś pójść cośzjeść - zaproponowałem. Rachela stanowczo odmówiła.Miała dość taktu, by niepowiedzieć nic o pieniądzach, chociaż Sam z pewnością wprowadził ją w sekretymojej delikatnej sytuacji finansowej.- O wiele bardziej lubię jedzenieprzygotowane przez mojego kucharza niż to wszystko, co podają w restauracjach.-oświadczyła.- Zjemy kolację w domu.Nie będzie niczego fikuśnego, prostyposiłek dla nas dwojga. Najbardziej podobało mi się to "dla nas dwojga".Bazyliuszustawił sofy w kształcie litery V, tak że oboje niemal stykaliśmy się głowami,mając pod ręką niskie stoliki, na których stawiano potrawy.Rachęla zaraz poułożeniu się na sofie oświadczyła: Nic dzisiaj nie zrobiłam.Nie mogłam wybićsobie z głowy tego twojego pomysłu. Pomysł właściwie pochodził od Sama, ale nie widziałempotrzeby, by ją poprawiać.- Pochlebia mi to - powiedziałem.Szkoda tylko, żeprzeszkodziło ci to w pracy. Wzruszyła ramionami i mówiła dalej: - Poczytałam sobietrochę o tamtym okresie, szczególnie o pewnej mało ważnej postaci, judejskimprzywódcy religijnym zwanym Jeszua z Nazaretu.Słyszałeś o nim? Większość ludzinie słyszało, choć ów człowiek miał dość znaczną liczbę zwolenników.Nazywalisiebie chrestianami; była to banda dzikusów, nic więcej [ Pobierz całość w formacie PDF ]
